Słonka kochane, poświęćcie mi chwilkę! :D

Tak ślicznie komentujecie, więc mam dla Was malutką niespodziankę.

Mam nadzieję, że si Wam spodoba :) 

Dziękuję, za to, że jesteście. 

Pozdrawiam :*

Wasza Rouse. 

PS. Kolejna notka już się pisze! Będzie za niedługo :) co powiecie na Sobotę...?

Czas…, Dlaczego wiecznie nam ucieka… Przecież go nie wyganiamy.  Chcemy, by, choć na chwilkę zwolnił, dał szansę na podniesienie się z bolesnego upadku. Jednak on nie słucha i uparcie pędzi do przodu. Mogłabym tu pisać o kolejnej miniaturce, która gdzieś we mnie siedziała przez pewien czas. Ale tym razem jest inaczej. Po prostu chcę Wam przedstawić coś zupełnie innego. Może się spodoba, może nie… Zostawiam do oceny. Jest troszkę inaczej. Wiele razy w życiu zadajemy sobie pytanie…, Co byłoby gdyby? Właśnie… Nigdy nie poznamy odpowiedzi na to pytanie. Od wieków nie udało się to filozofom, wróżkom ani filozofom. A ja? Postaram się Wam to pokazać. Jeżeli tylko chcecie się dowiedzieć jak brzmi odpowiedź na to pytanie, zostańcie ze mną jeszcze przez chwilkę. Przez moment, a to wystarczy…

Zatłoczona ulica, ludzie uparcie próbują zdążyć na czas. Nieustanny wyścig szczurów. Spieszyli się obydwoje. Po sławę, pieniądze, sukces. A wystarczyła jedna chwila, by zwolnić. Zastanowić się przez chwilkę, a wszystko potoczyłoby się inaczej.  Spieszył się, ministerstwo nie było wyrozumiałe, jeśli chodzi o spóźnienia. Pod gmachem budynku praktycznie prawie biegł, zerknął na zegarek i właśnie wtedy jego świat wywrócił się do góry nogami.

Naprawdę się spieszyła, ale widocznie coś zrzekło się przeciw niej. Budzik nie zadzwonił dzisiaj w ogóle, czerwone światło na pasach dla pieszych, a teraz wpada na jakiegoś człowieka, który klnie pod nosem.  Jednak zostało mu coś jeszcze z gentelmana, bo gdy tylko się podniósł podał jej rękę.

Spojrzał jej w oczy. Strasznie kogoś przypominała. Dopiero, gdy ozięble podziękowała i odeszła rozpoznał ją. Mimo tego, że tak bardzo się spieszył, wodził za nią wzrokiem. Nagle kilka rzeczy działo się zdecydowanie za szybko. Czas znacznie przyśpieszył. Chciał, by on nie zdążył. Wielka cysterna z zadziwiająco szybką prędkością wyjechała na pasy dla pieszych, po których szła Ona. Pędem ruszył w tamtą stronę, jednak było już za późno.

~~*~~

Chyba zdajecie sobie sprawę, co dalej, prawda? Pogrzeb, na którym się pojawił. Ale do końca gryzła go ta świadomość, że to przez niego. I gdy leży na łóżku w swoim apartamencie, nie może dać sobie z tym spokoju.  Wtedy robi coś, o czym myślał już od dłuższego czasu. Sięga po zmieniacz czasu, przekręca pokrętło i mija wszystko to, co go spotkało. Nagle znajduje się na puste ulicy. Zatrzymuje wskazówki zmieniacza, a wokół niego pojawiają się ludzie. Szuka jej wzrokiem, idzie w jego stronę. Wpada na niego, lecz on ją łapie. Dziękuje mu tym samym tonem. I odchodzi. Nagle coś go pchnęło i w ostatniej chwili łapie ją za rękę. Z krzyżówki wyjeżdża cysterna i przejeżdża na czerwonym świetle przez puste pasy. Ona spojrzała mu w oczy i skinęła głową.

- Może zjesz ze mną? Niedaleko jest naprawdę dobra knajpka…- Zaproponował. A ona się zgodziła. Czy wiecie jak to się potoczyło dalej? Z pewnością nie była to wesoła bajka z kolorowymi napisami „I żyli długo i szczęśliwie”. Bo tak nie było… Mieli swoje wzloty i upadki. Ale byli razem..

Dlatego nie traćmy czasu. On nie wróci. Ja miałem to szczęście, lecz Ty możesz go nie mieć, więc poświęć chwilkę czasu, zatrzymaj się i odetchnij, a wszystko wróci do normy.

Draco Malfoy